دانلود تحقیق جوشکاری و جوش پذیری
| دسته بندی | صنایع |
| فرمت فایل | doc |
| حجم فایل | 35 کیلو بایت |
| تعداد صفحات فایل | 14 |
مقدمه
بطور معمول درزی که به خوبی طرح و جوش شده باشد، نیاز به روش خاصی برای جلوگیری از بروز ترک در حین اجرا و بهره برداری ندارد. لیکن با افزایش ضخامت ورق های مصرفی و همچنین استفاده از فولادهای آلیاژدار، نیاز به روش های خاص جوشکاری افزایش می یابد.
در این تحقیق ابتدا عوامل مؤثر در ترک جوش مورد بررسی قرار می گیرد و سپس دستورالعمل جوشکاری برای اصلاح یا جلوگیری از مسئله ترک ارائه می شود. در قسمت بعد روش پیش گرمایش برای حذف و یا جلوگیری از وقوع ترک معرفی می گردد. در این بحث روش جدیدی برای تعیین دمای پیش گرمایش بر مبنای گرمای حاصل از جوش، سرعت بحرانی سرد شدن ( که با استفاده از شیمی فولاد تعیین می گردد)، و هندسه جوش (به خصوص ضخامت ورق) معرفی می گردد.
جوش پذیری
اکثر فولادها را می توان با روش جوش قوسی با درزهای سالم و قوی، جوش داد. جوش پذیری یک فلز به صورت قابلیت سهولت در حصول یک جوش سالم و بدون ترک تعریف می شود. یک نوع فولاد وقتی قابل جوش نامیده می شود که بدون مخارج اضافی و مشکلات جنبی، آن را بتوان جوش نمود.
بعضی از فولادها برای جوشکاری با سرعت زیاد، مناسبتر از سایر فولادها می باشند. چون جوش ترکیبی از فلز الکترود و فلز پایه است، برای حصول یک جوش خوب، تعیین ترکیبات فلز جوش و فلز پایه، هردو، لازم می باشد. در صورت استفاده از ولتاژ زیاد برای افزایش سرعت جوشکاری، میزان امتزاج فلز مبنا در جوش بیشتر می شود.
ترکیبات غیرآهنی موجود در فولاد، عوامل عمده مؤثر بر جوش پذیری آن می باشند. در جدول 1 حدود متعارف این ترکیبات برای حصول حداکثر سرعت جوشکاری و اقتصاد مناسب کار ارائه شده است. فولادهایی که ترکیبات آنها بیشتر از مقادیر مندرج در این جدول است، احتیاج به الکترودها و دستورالعمل های خاص جوشکاری دارند.
ترکیبات فولادهای نرمه ی تجارتی غالباً در محدوده های ذکر شده در جدول 1 قرار دارد. لیکن در جوشکاری فولادهای پرضخامت، حتی اگر از نوع فولادهای نرمه باشند، نیاز به دستورالعمل ها و توجهات خاص می باشد.
میزان بعضی از ترکیبات موجود در فولادهای پرمقاومت و آلیاژدار از مقادیر جدول 1 تجاوز می نماید، در نتیجه جوشکاری آنها نیز نیاز به دستورالعمل ها و توجهات خاص دارد.
در هنگام جوشکاری ورق های ضخیم و یا فولادهای پرمقاومت و آلیاژدار، نیاز به دستورالعمل های خاص جوشکاری برای جلوگیری از وقوع ترک می باشد. این دستورالعمل ها دربرگیرنده ی یک و یا تمام عوامل مذکور در زیر می باشند:
- شکل و هندسه ی درز جوش
- حداقل نفوذ به منظور جلوگیری از رقیق شدگی فلز جوش با عناصر آلیاژی ورق؛
- پیش گرمایش، درجه حرارت کنترل شده برای عبورهای (پاس های میانی)، و کنترل حرارت القایی از عمل جوشکاری به منظور به تأخیر انداختن سرعت سرد شدن و کاهش تنش های انقباضی.
دستورالعمل های جوشکاری پایه بر مبنای نتایج تجزیه ی شیمیایی فولاد
استانداردهای منتشر شده برای دستورالعمل های جوشکاری معمولاً برای شرایط عادی کار و فولاد نرمه با عناصر شیمیایی با نسبت های موجود در محدوده ی جدول 1 می باشند.
وقتی نتایج تجزیه ی شیمیایی یک فولاد وجود عناصری با نسبت بزرگتر از مقادیر مندرج در جدول 1 را نشان دهد، معمولاً دستورالعمل جوشکاری بر مبنای مقادیر حدی آن عنصر انتخاب می شود. لیکن با توجه به اینکه خواص حرارتی فولاد به مقدار زیادی با وضعیت حدی آن عنصر متفاوت است، عملاً ممکن است به دستورالعمل خاص نیاز نباشد و یا احیاناً لازم گردد اصلاح مختصری در دستورالعمل استاندارد به کار گرفته شود.